Fagamos que o planeta xire arredor das persoas e non dos cartos.
Eu son
unha rapaza de 16 anos e cada día, como
todos os cidadáns , leo e escoito as noticias
nos xornais ou na TV. Cal credes que
son os temas predominantes? Pois o diñeiro, e
perseguíndoo os corruptos, temas que se presentan como as grandes preocupacións do país: a
prima de risco, a burbulla inmobiliaria,
a especulación, as contas en Suíza, os sobres en negro, a evasión de impostos, os bancos malos e os
bancos bos, o rescate da banca... Resumindo: cartos,cartos e máis cartos. Parece obvio
que este é o baremo para medir a saúde do noso país e queda claro
que non é a mocidade a responsable desta catástrofe. Por iso, non vexades que impotencia e
xenreira me produce, cando eses mesmos periodistas, analistas, políticos e
incluso algúns profesores, falan mal da mocidade.
Desde
que me anotei na actividade do
Parlamento Xove decidín ir apuntando aquelas afirmacións que se escoitan nos distintos
medios. Velaí vai unha mostra: os xoves de hoxe en día son irreflexivos e
egoístas, Os mozos españois teñen a síndrome
de Peter Pan, a xuventude perde o tempo
conectada ás redes sociais,Twiter, Facebook, Twenti... aos rapaces fáltalle o
espírito de sacrificio. Podería seguir
case ata o infinito, porque a lista é moito máis ampla, pero abonda con estes
exemplos. Realmente pensades que
os mozos e mozas somos así? Non
credes, coma min, que estas
afirmacións son parcialmente
falsas, sesgadas e moitas veces interesadas?
Eu
creo firmemente que a maioría das mozas e mozos somos xente bastante sa e
responsable, polo menos, na mesma
proporción en que o son os adultos, e que ademais somos moitos os rapaces concienciados
e mesmo desesperados pola tesitura na que nos
atopamos e da que non somos
culpables.
Afirmar que a xuventude é
irresponsable, que vive de costas á crise e que non evoluciona cara a un
consumo máis racional, sería o mesmo que afirmar que os políticos son
corruptos, os banqueiros ladróns, os profesores incompetentes, os médicos
neglixentes.... Porque haber hai destes perfís en todos os colectivos.
Se
realmente os nosos dirixentes cren que a situación dos mozos é tan crítica. Por
que non nos ensinan a ser austeros predicando co exemplo? Por que non inxectan cartos no Ensino e na Cultura como se dun banco se
tratase? Pois semella que pola mesma razón
que permite que moitos nenos no mundo pasen fame ou sexan escravos. Porque
o eixo do noso mundo son os cartos e non as persoas.
Eu estou persuadida, que agás excepcións, a
mocidade está alerta, informada, activa,
e nalgúns casos deprimida pola falta de perspectivas que se
nos ofrece, e é por iso
que necesitamos reforzos, moitos
estímulos positivos para non caer na apatía ou na desesperación. Porque, que
credes que se nos pasa pola cabeza cando escoitamos que hai que marchar de
España para poder traballar? Que non podemos rematar a nosa formación por falta
de cartos? Que temos que regresar a casa dos pais con 30 anos?
E finalizo cunha proposta: e se probásemos a cambiar o eixo do planeta, e que en vez de xirar arredor dos
cartos, xirase arredor das persoas? Eu
creo que desta maneira o consumo
responsable non estaría en discusión e este debate non sería preciso.
Sandra Díaz Seoane
O pano que cobre os ollos da mocidade
Desafiuzamentos,
prima de risco, Bolsa, aumento do IVE…CRISE. A realidade do noso país é, desafortunadamente,
esta. As noticias a diario son ocupadas por reportaxes que levan de tema principal
a crise mundial que sega coma se de unha fouce se tratase, a economía de España.
Porén,
cando moitas veces saio á rúa, un mundo paralelo á realidade que vexo na
televisión golpéame tan forte coma o vento do nordés. Rapaces e rapazas
camiñan, de tenda en tenda e suxeitando nas súas mans bolsas e bolsas de roupa,
zapatos e demais produtos, sen deixar de lado o seu smartphone de última xeración, iso si, que cambian a miúdo, xa que
aínda me lembro cando eran as “Blackberries”
os móbiles que empregaba a…, atrévome a dicir, maioría dos rapaces da miña
idade, e que agora xa son reemprazadas por outros, mellores, e máis caros. Todo
é caro. Pero é a moda, non si? Haberá que seguila, non? Tanto dá se chove ou se
non, se vai frío ou calor, poñémonos unhas botas de auga de 150 euros, que é o
que se leva, ou uns zapatos de tea de marca, para coller un arrefriado. Ou
acaso vou eu deixar de estar á última tendencia porque o país estea en crise, ou
aínda que sexa só por un sentimento de solidariedade ante aqueles rapaces e
rapazas que por desgraza non teñen un teito onde durmir?
Pero hai moito
detrás de cada situación, aínda que o grande imán que crea unha xuventude cada
vez máis consumista é a publicidade, unida ao gran poder das marcas.
A publicidade
amósanos un estilo de vida ideal,ficticio pero desexado, vendéndonos polos
ollos unhas marcas que pouco a pouco aumentan o consumismo entre a mocidade, transformando
o xa antigo tópico de que a necesidade leva á produción, e esta ó consumo, por
un modelo no que primeiro se produce e despois se crea a necesidade para,
posteriormente, consumir. É esa venda que cobre os ollos dos rapaces e rapazas
para poder meter na súa cabeza ganas e máis ganas de gastar, creando un círculo
vicioso, e pasando a ser a pescada que se morde a cola.
Espero
con ganas o momento no que non vexa tantos mozos quedando con amigos para
mercar, saíndo á rúa co único fin de
gastar cartos. Espero impaciente o momento no que a xuventude se dea de conta
de que a realidade é dura de afrontar, e de que, por unha vez, poidan cambiar
os seus hábitos de consumo, por eles mesmos, polo seu futuro, polo noso futuro
.
Irene Arto Escuredo
